میلاد رقیه خاتون دختر امام حسین(ع)

بهار ، رویش او را به صحن گلها خواند

نسیم ، آمدنش را به گوش دریا خواند

 

شبی که آمد و گل شد، سپیده میبارید

   فرشته بر قدم نو رسیده می بارید    

 

 طلوع ِ طلعت او را بنفشه آذین بست 

هزار دسته شقایق هزار نسرین بست

 

سحر ستاره ی گل را به باغها پاشید

زمین غبار رهش را به آسمان بخشید

 

هزار خرمن خوش رنگ خوشه ی خورشید

    هزار دامن گل از هزار یاس ِ سپید       

 

چه دلنشین و شگفت و چه ناز و زیبا گفت

شبی که غنچه ی لب را گشود و بابا گفت

 

 طراوتِ نفسش جان به باغبان میداد 

تبسمش به خداوند عشق جان میداد

 

گرفت تنگ در آغوش و بوسه افشاندش

چو جانِ رفته ز تن روی سینه خواباندش

 

  دوباره آتش شوقش ز دل زبانه گرفت  

شکفت خنده ی ارباب و این ترانه گرفت

 

   بگو دوباره قرارم بگو بگو بابا  

ستاره ی شبِ تارم بگو بگو بابا

 

چه عاشقانه به گوش سماء، ثریا گفت

   دل از حسین ربود و دوباره بابا گفت